СМРТТА НА БАБАРОТ
Од кај бога и ѓавола идиме,
а бога и ѓавола бараме;
поарно видено одошто чуено
види ни го лицето,
познај ни го срцето отруено.
Така му тргна веселиот час без часовник,
тој слезе во ноќта, таа се искачи во него.
Бабарите одеа пред своите сенки,
како чадот што одеше пред својот оган
и ѕвонеа ѕвонци околу нивните појаси
и по нив капеше прецутена светлина.
Но за него беше јаве и погледот му јави
дека патот за на небо му е широк и отворен.
И остана да остине сред остинати простори
меѓу Бакарно Гумно и Боишта,
меѓу Устопек, Злокуќани и Орланци,
меѓу Душегубица, Облаково и Дихово,
меѓу Плачковица, Смилево и Мраморец.
Остана да остине ко гламна остината
и од пролет гробот негов перуника ќе го посетува…
Бел снег и црн гавран го издемнаа в глуво време
и од раце му ја одзедоа суровата прачка
и од прачката маѓијата во успаните сокови.
И жубор од изумени жужлиња и жегалци
му го празнеше срцето и во него од утре
водата ќе може да се среќава себеси.
Едно притулено жарче или далечна светлинка,
гаснејќи му на дното од посната душа,
го студенкаше тивко ко падната снегулка.
Воздухот беше огледалце за последната воздишка
и во таа воздишка му се урна небото
ко чардак, ко кула од дувната глуварица.
Веќе стана понизок од снегот што го прегрна
и смртта го подзеде ко дремка или починка.
А кога почна да се разденува,
кога почна да се утри,
душата му ја најдоа на мразурците, усукана вудве, вутри.
Петре М. Андреевски
Поемата „Смртта на бабарот“ од стихозбирката „Дални наковални” од 1971 се смета за едно од најоригиналните дела во македонската поезија, чиешто толкување е предизвик за многумина теоретичари на книжевноста.
Целата стихозбирка означува една нова етапа од творештвото на Петре М. Андреевски со нови жанрови како што се тажаленките и редаленките, опевања и лелекања, драмски прашања и одговори земени од народното творештво и од фолклорот.
